تعجب

-بعضی‌ وقتها، نه، همیشه، از بیتفاوتی آدما متعجب میشم - به نظرم این بهترین صفتی بود که میشد به کار برد اینجا .
چند روز پیش، متن نامهٔ خانوم سترپی رو خوندم، راستش اولش دلم گرفت و احساس عذاب وجدان پیدا کردم، که من برای اینکه زندگی‌ خودم رو بهتر کنم از ایران اومدم...ولی‌ بعدش دیدم که اولا این زندگی‌ منه، و حداقل خودم خوب میدونم که چقدر تلاش کردم که همونجا هم بتونم به ایدآل هام، تعدیل شده حتی، برسم ولی‌ در اولین فرصت و با سعی‌ و شانس، اومدم بیرون، سختی زیادی نکشیدم، شاید چون که چیزی بوده که دلم میخواسته...
بهرحال، بعدش دیدم اگه اونجا بودم چی‌ کار می‌تونستم بکنم، و دیدم شاید حالا که اینجام موثر تر هم شدم...کار خاصی‌ نمیکنم، ولی‌ اقلا فکر می‌کنم...نمی‌خوام لغت خوشحالی‌ رو به کار ببرم ولی‌ اقلا عذاب وجدان هم ندارم...
ولی‌ دیدن آدمایی که براشون اهمیتی نداره و هیچ قدمی‌ بر نمیدارن، یا حداکثر کاری که می‌کنن اینه که میگن ناراحتن از شرایط حال اونجا یا دیگه اگه خیلی‌ بخوان از خودگذشتگی کنن تو ۲ تا مراسم شرکت می‌کنن تامل برانگیز میشه...اینکه حتی حاضر نیستند فکر کنند که چی‌ شد که اینجوری شد، یا چی‌ کار میشه کرد، یا برای بعد‌ها باید چه روشی‌ رو تو سیر فکری خودشون اقلا به کار ببرن...