سیاوش کسرایی

باور نمی کند دل من مرگ خویش را

نه نه من این یقین را باور نمی کنم

تا همدم من است نفسهای زندگی

من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم

آخر چگونه گل خس و خاشک می شود

آخر چگونه این همه رویای نو نهال

نگشوده گل هنوز

ننشسته در بهار می پژمرد به جان من و خاک می شود

در من چه وعده هاست

در من چه هجرهاست

در من چه دست ها به دعا مانده روز و شب

اینها چه می شود ؟

باور کنم که آن همه عشاق بی شمار

آواره از دیار

در کوره راه ها همه خاموش می شوند

باور کنم که دخترکان سفید بخت

بالای بام ها و کنار دریچه ها

بی وصل و نامراد

چشم انتظار یار سیه پوش می شوند

باور کنم که دل

روزی نمی تپد بی آن که سر کشد گل عصیانی اش ز خاک

نفرین بر این دروغ

دروغ هراسناک پل می کشد به ساحل اینده شعر من

تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند

پیغام من به بوسه لب ها و دست ها

پرواز می کند

باشد که عاشقان به چنین پیک دوستی یک ره نظر کنند

در کاوش پیاپی لب ها و دستهاست

کاین نقش آدمی بر لوحه زمان جاوید می شود

وین ذره ذره گرمی خاموش وار ما

یک روز بی گمان

سر می زند ز جایی و خورشید می شود

تا دوست داری ام

تا دوست دارمت

تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر

تا هست در زمانه یکی جان دوستدار

کی مرگ می تواند نام مرا بروبد از یاد روزگار

بسیار گل که از کف من برده است باد

اما من غمین گلهای یاد کس را پر پر نمی کنم

من مرگ هیچ عزیزی را باور نمی کنم

می ریزد عاقبت

یک روز برگ من

یک روز چشم من هم در خواب می شود

زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست

اما درون باغ همواره عطر باور من در هوا پر است