ياران ِ ناشناخته‌ام چون اختران ِ سوخته
چندان به خاک ِ تيره فروريختند سرد
که گفتي
ديگر
زمين
هميشه
شبي بي‌ستاره ماند.
آن‌گاه
من
که بودم
جغد ِ سکوت ِ لانه‌ي ِ تاريک ِ درد ِ خويش،چنگ ِ زهم‌گسيخته‌زه رايک سو نهادمفانوس برگرفته به معبر درآمدمگشتم ميان ِ کوچه‌ي ِ مردم
اين بانگ با لب‌ام شررافشان:
«ــ آهاي!
از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد!خون را به سنگ‌فرش ببينيد!...اين خون ِ صبح‌گاه است گوئي به سنگ‌فرشکاين‌گونه مي‌تپد دل ِ خورشيددر قطره‌هاي ِ آن...»
□
بادي شتاب‌ناک گذر کردبر خفته‌گان ِ خاک،افکند آشيانه‌ي ِ متروک ِ زاغ رااز شاخه‌ي ِ برهنه‌ي ِ انجير ِ پير ِ باغ...
«ــ خورشيد زنده است!
در اين شب ِ سيا ]که سياهي‌ي ِ روسيا
تا قندرون ِ کينه بخايداز پاي تا به سر همه جان‌اش شده دهن،[
آهنگ ِ پُرصلابت ِ تپش ِ قلب ِ خورشيد را
من
روشن‌ترپُرخشم‌ترپُرضربه‌تر شنيده‌ام از پيش...از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد!
از پُشت ِ شيشه‌هابه خيابان نظر کنيد!
از پُشت ِ شيشه‌ها به خياباننظر کنيد!
از پُشت ِ شيشه‌ها...
نوبرگ‌هاي ِ خورشيدبر پيچک ِ کنار ِ در ِ باغ ِ کهنه رُست.
فانوس‌هاي ِ شوخ ِ ستارهآويخت بر رواق ِ گذرگاه ِ آفتاب...
من بازگشتم از راه،جان‌ام همه اميدقلب‌ام همه تپش.
چنگ ِ زهم‌گسيخته‌زه را
زه بستم
پاي ِ دريچه
بنشستم
وز نغمه‌ئي
که خواندم پُرشور
جام ِ لبان ِ سرد ِ شهيدانِ کوچه را
با نوش‌خند ِ فتح
شکستم:
«ــ آهاي!
اين خون ِ صبح‌گاه است گوئي به سنگ‌فرشکاين‌گونه مي‌تپد دل ِ خورشيددر قطره‌هاي ِ آن...
از پُشت ِ شيشه‌ها به خيابان نظر کنيد
خون را به سنگ‌فرش ببينيد!
خون را به سنگ‌فرشببينيد!
خون رابه سنگ‌فرش
...»
No comments:
Post a Comment